Κατοικίδια και παιδιά: μια σχέση ζωής!

Μελέτες έχουν δείξει ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν με κατοικίδια και συναναστρέφονται με αυτά σε καθημερινή βάση, έχουν μια ταχύτερη και ώριμη ανάπτυξη τόσο ψυχικά, συναισθηματικά όσο και γνωστικά.

Είναι πολύ σημαντικό να αναφερθεί ότι τα κατοικίδια ζώα δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ένα παιχνίδι, αλλά ως ένα μέλος της οικογένειας στο οποίο οφείλουμε να δείξουμε σεβασμό και αγάπη.

Τα παιδιά που μεγαλώνουν με κατοικίδια έχουν τη δυνατότητα να μάθουν εμπειρικά για το κύκλο της ζωής όπως η αναπαραγωγή, η γέννηση, τα γηρατειά , η ασθένεια και ο θάνατος. 

Επίσης τα παιδιά αποκομίζουν και πολλά οφέλη από την συνύπαρξη τους με τα κατοικίδια.

• Υπευθυνότητα:  ένα παιδί ξαφνικά αντί να λαμβάνει μόνο φροντίδα αρχίζει και παρέχει φροντίδα σε ένα άλλο έμβιο ον. Αυτό το βοηθά να νιώθει πιο υπεύθυνο και με αυτό τον τρόπο αναπτύσσει και την αυτοεκτίμηση του. Γι’ αυτό το λόγο οι γονείς θα πρέπει να επιμένουν να βοηθούν και να συμμετέχουν και τα παιδιά στην φροντίδα του κατοικίδιου.

• Συναισθηματική νοημοσύνη: τα παιδιά τα οποία φροντίζουν και αλληλεπιδρούν με κατοικίδια, μαθαίνουν να αφουγκράζονται τα συναισθήματα τους. Το παιδί μαθαίνει να αντιλαμβάνεται τα συναισθήματα των άλλων, μαθαίνει να αυτορυθμίζεται και να οριοθετείται για να ανταποκρίνεται σε αυτά τα συναισθήματα. Ωριμάζει  συναισθηματικά και αναπτύσσει τη συναισθηματική του νοημοσύνη.

• Κοινωνικότητα: τα παιδιά που είναι ντροπαλά μπορούν να αποκομίσουν πολλά οφέλη από την συνύπαρξη τους με τα κατοικίδια ζώα, διότι λαμβάνουν από αυτά μια αγάπη άνευ όρων και προϋποθέσεων, μια ιδανική αγάπη με αποτέλεσμα να οχυρώνονται και να ενθαρρύνονται. Παράλληλα μέσα από την βόλτα με το κατοικίδιο τους αισθάνονται ως ένας πόλος έλξης των άλλων παιδιών, με αποτέλεσμα να ενισχύεται σε μεγάλο βαθμό η κοινωνική τους εικόνα.

Πολλοί γονείς είναι διστακτικοί στο να υιοθετήσουν ένα κατοικίδιο για το παιδί τους, διότι γνωρίζουν ότι κάποια στιγμή αυτό θα φύγει από τη ζωή και το παιδί θα στενοχωρηθεί.

Το παιδί φυσικά και θα στεναχωρηθεί και αυτό είναι φυσιολογικό. Ο ρόλος του γονέα δεν είναι να βοηθά το παιδί του να αποφεύγει τα δυσάρεστα συναισθήματα, αλλά να το βοήθα να “αγκαλιάζει”  τα στενάχωρα συναισθήματα.

Κανένας από εμάς δεν θα προτιμούσε να μην είχε γνωρίσει κάποιον άνθρωπο επειδή έφυγε από τη ζωή. Ή θα προτιμούσε να μην είχε μοιραστεί όμορφες στιγμές με έναν άνθρωπο επειδή κάποια στιγμή θα πέθαινε. Το γεγονός ότι το κατοικίδιο είναι ένας ζωντανός οργανισμός όπως και ο άνθρωπος που κάποια στιγμή θα φύγει από τη ζωή, καθιστά τη σχέση με το κατοικίδιο πολύτιμη. Και αυτό συμβαίνει διότι ουσιαστικά ότι βιώνουμε με το κατοικίδιο μας, όλα αυτά τα συναισθήματα θα τα βιώσουμε αναπόφευκτα κάποια στιγμή και με τους ανθρώπους που συναναστρεφόμαστε.

Η απώλεια του κατοικίδιου δεν πρέπει να λειτούργει ως ένας ανασταλτικός παράγοντας, αλλά ως ένας ενισχυτικός παράγοντας, διότι μέσα από αυτή το παιδί θα πάρει πολλά σημαντικά μαθήματα ζωής, θα μάθει να “αγκαλιάζει” τα συναισθήματα του αποχωρισμού και της απώλειας και θα μάθει να τα διαχειρίζεται. Σε καμία περίπτωση οι γονείς δεν πρέπει να μειώσουν την σημαντικότητα της απώλειας του κατοικίδιου, διότι αυτή μπορεί να είναι τραυματική για το παιδί. Θα πρέπει να είναι εκεί και να αφουγκράζονται όλα όσα νιώθει.

Υπάρχουν πολλά αδέσποτα ζώα που μας χρειάζονται. Οι γονείς δεν πρέπει να φοβηθούν να τα υιοθετήσουν, διότι τα οφέλη που θα αποκομίσουν τα παιδιά τους είναι πολλαπλά σε ψυχοκοινωνικό επίπεδο. Τέλος υιοθετώντας ένα αδέσποτο θα βοηθήσουν σε τεράστιο βαθμό και το ίδιο δίνοντας του αγάπη, ζεστασιά και φροντίδα.

Γράφει ο George James