Το Χάλογουιν (Halloween) είναι μια γιορτή που γιορτάζεται τη νύχτα της 31ης Οκτωβρίου, κυρίως στις αγγλοσαξονικές χώρες, αλλά πλέον έχει διαδοθεί σε πολλά μέρη του κόσμου, συμπεριλαμβανομένης της Ελλάδας.
Το όνομα "Halloween" είναι συντομογραφία του "All Hallows' Eve" (Παραμονή των Αγίων Πάντων), καθώς η 1η Νοεμβρίου είναι η Ημέρα των Αγίων Πάντων.
Οι ρίζες του εντοπίζονται στην αρχαία κελτική γιορτή του Samhain (Σόουιν), η οποία σηματοδοτούσε το τέλος του καλοκαιριού/συγκομιδής και την αρχή του χειμώνα. Οι Κέλτες πίστευαν ότι αυτή τη νύχτα γεφυρωνόταν ο κόσμος των ζωντανών με τον κόσμο των νεκρών.
Τα πιο γνωστά έθιμα του Halloween είναι:
- Trick or Treat (Φάρσα ή Κέρασμα): Παιδιά ντυμένα με στολές επισκέπτονται σπίτια και ζητούν γλυκά.
- Μεταμφιέσεις: Οι άνθρωποι, κυρίως παιδιά, ντύνονται με τρομακτικές στολές (φαντάσματα, μάγισσες, βαμπίρ κ.λπ.) ή άλλες θεματικές στολές.
- Σκάλισμα Κολοκύθας (Jack-o'-lantern): Φτιάχνουν φαναράκια σκαλίζοντας τρομακτικά ή αστεία πρόσωπα σε κολοκύθες, τα οποία πιστεύεται ότι διώχνουν τα κακά πνεύματα.
- Πάρτι και αφήγηση τρομακτικών ιστοριών.
Είναι μια γιορτή με πιο "μαύρη" και μυστικιστική διάθεση, σε αντίθεση με τις δικές μας Απόκριες.
Το Halloween, παρά το εορταστικό του κλίμα, συνδέεται μερικές φορές με πραγματικά ανατριχιαστικά εγκλήματα.
Ακολουθούν 2 αληθινά εγκλήματα που συνέβησαν τη νύχτα του Halloween
Ο Φόνος του Lesley Ann Downey από τους "Moors Murders" (1964)
Ο φόνος της Lesley Ann Downey το 1964 είναι μια από τις πιο ανατριχιαστικές και διαβόητες υποθέσεις που συνδέονται με τις περιβόητες "Δολοφονίες του Μουρ" (Moors Murders), μια σειρά δολοφονιών παιδιών που διαπράχθηκαν από τον Ian Brady και τη Myra Hindley μέσα και γύρω από το Μάντσεστερ της Αγγλίας, μεταξύ Ιουλίου 1963 και Οκτωβρίου 1965.
Η Lesley Ann Downey ήταν ένα από τα πέντε γνωστά θύματα, και η περίπτωσή της έγινε ιδιαίτερα διαβόητη λόγω των ψυχρών αποδεικτικών στοιχείων που ανακτήθηκαν από την αστυνομία.
Ακολουθούν οι λεπτομέρειες της υπόθεσης της Lesley Ann Downey και η θέση της στο ευρύτερο πλαίσιο των "Δολοφονιών του Μουρ":
Lesley Ann Downey: Το Θύμα
Ηλικία και Εξαφάνιση: Η Lesley Ann Downey ήταν μόλις 10 ετών όταν απήχθη.
Ημερομηνία: Η απαγωγή της συνέβη την Ημέρα των Χριστουγέννων (Boxing Day), 26 Δεκεμβρίου 1964, από μια έκθεση (πανηγύρι) στην περιοχή Ancoats του Μάντσεστερ, λίγο μετά τα Χριστούγεννα.
Οι Δράστες: Η Lesley Ann παρασύρθηκε από τη Myra Hindley, η οποία συχνά χρησιμοποιούσε το αυτοκίνητό της και την φαινομενικά αθώα εμφάνισή της για να κερδίσει την εμπιστοσύνη των παιδιών.
Κρίσιμα Αποδεικτικά Στοιχεία
Η υπόθεση της Lesley Ann Downey αποδείχθηκε καθοριστική για την εξασφάλιση της καταδίκης του Brady και της Hindley, κυρίως λόγω των αποδεικτικών στοιχείων που βρέθηκαν στο σπίτι του ζευγαριού.
Κακοποίηση και Βασανιστήρια: Η Lesley Ann μεταφέρθηκε στο σπίτι του ζευγαριού στην οδό Wardle Brook Avenue 16, στο Hattersley, όπου υπέστη κακοποίηση, σεξουαλική επίθεση και βασανιστήρια.
Φωτογραφικά Ντοκουμέντα: Η αστυνομία ανακάλυψε μια σειρά φωτογραφιών που τραβήχτηκαν από τον Brady και τη Hindley. Αυτές περιλάμβαναν γυμνές, εξευτελιστικές και ενοχλητικές εικόνες της Lesley Ann, αναγκασμένης να ποζάρει από τους απαγωγείς της.
Η Ταινία με τις Εκκλήσεις: Το πιο οδυνηρό αποδεικτικό στοιχείο ήταν μια ηχητική καταγραφή διάρκειας 16 λεπτών που έκανε το ζευγάρι, η οποία αποτύπωνε τον τρόμο της Lesley Ann και τις εκκλήσεις της για τη ζωή της. Η ταινία, που ακούστηκε στο δικαστήριο, περιείχε τη μικρή να ικετεύει για τη "μαμά" της και να παρακαλάει, "μη με γδύσεις, εντάξει;" ("don't undress me, will you"). Η χρήση αυτής της ταινίας στη δίκη συγκλόνισε βαθιά την αίθουσα του δικαστηρίου και το κοινό.
Η Ταφή και η Ανακάλυψη
Απόρριψη του Σώματος: Μετά τη δολοφονία, το σώμα της Lesley Ann μεταφέρθηκε στο Saddleworth Moor, την έρημη περιοχή των Πέννινων όπου ο Brady και η Hindley έθαβαν τα θύματά τους σε ρηχούς τάφους.
Ανακάλυψη: Το σώμα της Lesley Ann Downey ήταν ένα από τα πρώτα που ανακαλύφθηκαν στο Μουρ τον Οκτώβριο του 1965, λίγο μετά τη σύλληψη του ζευγαριού. Η ανακάλυψη προκλήθηκε από πληροφορίες που δόθηκαν στην αστυνομία από τον David Smith, τον κουνιάδο της Hindley, ο οποίος είχε γίνει μάρτυρας της δολοφονίας του τελευταίου θύματός τους, του Edward Evans, από τον Brady.
Το Ευρύτερο Πλαίσιο των Δολοφονιών του Μουρ
Η Lesley Ann Downey ήταν ένα από τα πέντε θύματα που επιβεβαιώθηκε ότι δολοφονήθηκαν από το ζευγάρι:
Pauline Reade (16) - Ιούλιος 1963
John Kilbride (12) - Νοέμβριος 1963
Keith Bennett (12) - Ιούνιος 1964
Lesley Ann Downey (10) - Δεκέμβριος 1964
Edward Evans (17) - Οκτώβριος 1965
Στη δίκη τους, ο Brady και η Hindley κατηγορήθηκαν και καταδικάστηκαν για τους φόνους της Lesley Ann Downey, του John Kilbride και του Edward Evans. Μόλις στα μέσα της δεκαετίας του 1980, μετά την επανάληψη της έρευνας, ο Brady ομολόγησε τους φόνους της Pauline Reade και του Keith Bennett, ομολογία που αργότερα επιβεβαιώθηκε από τη Hindley.
Η Δίκη και τα Επακόλουθα
Η Δίκη (1966): Ο Ian Brady και η Myra Hindley δικάστηκαν στα Δικαστήρια του Τσέστερ (Chester Assizes). Τα αποδεικτικά στοιχεία που παρουσιάστηκαν, ιδιαίτερα οι φωτογραφίες και η καταστροφική ηχητική ταινία της Lesley Ann Downey, προκάλεσαν μια ατμόσφαιρα έντονης δημόσιας απέχθειας.
Ετυμηγορία: Ο Brady κρίθηκε ένοχος και για τους τρεις φόνους (Kilbride, Downey και Evans). Η Hindley κρίθηκε ένοχη για τους φόνους της Downey και του Evans, καθώς και για συνέργεια στον φόνο του Kilbride.
Ποινή: Και οι δύο καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη. Ο δικαστής της δίκης, ο Δικαστής Fenton Atkinson, τους περιέγραψε στο κλείσιμο της αγόρευσης ως "δύο σαδιστές δολοφόνους της έσχατης διαστροφής". Απέφυγαν οριακά τη θανατική ποινή, καθώς η θανατική ποινή για φόνο είχε ανασταλεί στο Ηνωμένο Βασίλειο λίγο πριν από τη δίκη.
Δημόσια Αντίδραση: Η εμπλοκή μιας γυναίκας, της Myra Hindley, σε τόσο τερατώδη εγκλήματα συγκλόνισε ιδιαίτερα το έθνος. Γρήγορα χαρακτηρίστηκε από τα μέσα ενημέρωσης ως "η πιο κακιά γυναίκα στη Βρετανία".
Η Μητέρα της Lesley Ann: Η μητέρα της Lesley Ann, Ann West, έγινε μια ιδιαίτερα προβεβλημένη και ένθερμη μορφή στα χρόνια που ακολούθησαν, κάνοντας σκληρή εκστρατεία για να διασφαλίσει ότι η Myra Hindley δεν θα αποφυλακιζόταν ποτέ. Αναγκάστηκε να ακούσει τις τελευταίες στιγμές της κόρης της να παίζονται στο δικαστήριο, ένα τραύμα που την στοίχειωσε για το υπόλοιπο της ζωής της.
Ο φόνος της Lesley Ann Downey, με τα τρομακτικά τεκμηριωμένα στοιχεία των βασανιστηρίων της, παραμένει ένα από τα πιο σκοτεινά κεφάλαια της βρετανικής εγκληματικής ιστορίας, καθιερώνοντας τις "Δολοφονίες του Μουρ" ως σημείο αναφοράς για πράξεις καθαρού σαδισμού και κακίας.
Η Δολοφονία της Shauna Howe (1992)
Η τραγική δολοφονία της Shauna Howe στο Όιλ Σίτι (Oil City) της Πενσυλβάνια το 1992 είναι μια εξαιρετικά σημαντική υπόθεση που παρέμεινε άλυτη για πολλά χρόνια. Η Shauna Melinda Howe, μια 11χρονη προσκοπίνα (Girl Scout), απήχθη και δολοφονήθηκε στα τέλη Οκτωβρίου του 1992, λίγο πριν από το Halloween.
Η Απαγωγή και η Ανακάλυψη
Η Shauna Howe εθεάθη για τελευταία φορά γύρω στις 8:00 μ.μ. στις 27 Οκτωβρίου 1992, ενώ επέστρεφε στο σπίτι της από ένα πάρτι Halloween των Girl Scouts στο Όιλ Σίτι της Πενσυλβάνια. Απήχθη στη γωνία των οδών West First Street και Reed Street, μόλις δύο τετράγωνα μακριά από το σπίτι της.
Ένας κάτοικος της περιοχής, ο Dan Paden, υπήρξε μάρτυρας της απαγωγής και μπόρεσε να δώσει στους ανακριτές λεπτομέρειες για τις συνθήκες, τον απαγωγέα και το όχημα διαφυγής που χρησιμοποιήθηκε.
Δύο ημέρες αργότερα, στις 29 Οκτωβρίου 1992, τα ρούχα της ενόργανης γυμναστικής της Shauna (μια ολόσωμη φόρμα) ανακαλύφθηκαν κατά μήκος μιας εγκαταλελειμμένης σιδηροδρομικής γραμμής.
Την επόμενη μέρα, 30 Οκτωβρίου 1992, το σώμα της βρέθηκε σε ένα ρέμα κοντά σε μια τοποθεσία γνωστή ως Coulter's Hole στο Rockland Township, καθώς είχε πεταχτεί από μια σιδηροδρομική γέφυρα (τρεστέλλο).
Η νεκροψία έδειξε ότι είχε υποστεί σεξουαλική κακοποίηση και ότι πέθανε από τραύμα αμβλέος οργάνου στο στήθος και το κεφάλι, τραύματα που συνάδουν με την πτώση από τη γέφυρα.
Η Έρευνα και η Εξέλιξη
Η υπόθεση παρέμεινε άλυτη για σχεδόν μια δεκαετία, παρά τα ισχυρά τεκμήρια και τα φυσικά αποδεικτικά στοιχεία.
Η μεγάλη εξέλιξη ήρθε το 2002, όταν ένα δείγμα DNA που ελήφθη από τον κάτοικο του Όιλ Σίτι, James O'Brien, ταίριαξε με το γενετικό προφίλ σπέρματος που βρέθηκε στο σώμα και τα ρούχα της Shauna. Ο James O'Brien βρισκόταν ήδη στη φυλακή εκείνη την εποχή για μια απόπειρα απαγωγής που είχε συμβεί το 1995.
Η αποκάλυψη του DNA ενέτεινε την έρευνα, με αυξημένη παρουσία του FBI και της Αστυνομίας της Πολιτείας της Πενσυλβάνια στην περιοχή.
Η έρευνα οδήγησε τις αρχές σε έναν άλλο κάτοικο του Όιλ Σίτι, τον Eldred "Ted" Walker, και στον αδελφό του James O'Brien, τον Timothy O'Brien.
Οι Ύποπτοι και η Δίκη
Τρεις άνδρες καταδικάστηκαν τελικά για τη συμμετοχή τους στη δολοφονία της Shauna Howe: ο Eldred "Ted" Walker, ο James E. O'Brien και ο Timothy M. O'Brien.
Τον Σεπτέμβριο του 2005, ως μέρος μιας συμφωνίας με την εισαγγελία, ο Eldred "Ted" Walker δήλωσε ένοχος για απαγωγή και φόνο τρίτου βαθμού. Συμφώνησε να καταθέσει εναντίον των αδελφών O'Brien.
Ο Walker παραδέχτηκε στο δικαστήριο ότι άρπαξε τη Shauna από το δρόμο και την παρέδωσε στους αδελφούς O'Brien, οι οποίοι περίμεναν σε ένα σταθμευμένο αυτοκίνητο (το Chevette του Walker).
Παραδέχτηκε επίσης ότι οι αδελφοί O'Brien έφεραν το κορίτσι στο σπίτι του, όπου άκουσε την Shauna να κλαίει στον πάνω όροφο.
Ο Walker καταδικάστηκε σε 20 έως 40 χρόνια φυλάκισης. Πέθανε στη φυλακή το 2022.
Οι James O'Brien και Timothy O'Brien δικάστηκαν μαζί και κρίθηκαν ένοχοι για πολλαπλές κατηγορίες, συμπεριλαμβανομένου του φόνο δεύτερου βαθμού, του φόνου τρίτου βαθμού, της ακούσιας αποκλίνουσας σεξουαλικής επαφής, της απαγωγής και της συνωμοσίας.
Το αποδεικτικό στοιχείο DNA ήταν ιδιαίτερα καταδικαστικό για τον James O'Brien.
Τον Απρίλιο του 2006, και οι δύο αδελφοί καταδικάστηκαν σε ισόβια κάθειρξη χωρίς τη δυνατότητα αποφυλάκισης.
Η τραγική δολοφονία της Shauna Howe είχε βαθιά επίδραση στη μικρή κοινότητα του Όιλ Σίτι της Πενσυλβάνια. Μετά το έγκλημα, το Δημοτικό Συμβούλιο του Όιλ Σίτι ψήφισε την απαγόρευση του νυχτερινού "trick-or-treating" (ζητιανιάς γλυκισμάτων). Αυτή η απαγόρευση παρέμεινε σε ισχύ για 15 χρόνια και άρθηκε μόλις το 2008.
Γράφει ο George James
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου